Τελευταία με βασανίζουν το πρόβλημα δύο πολύ καλών φίλων μου που όσο περνά ο καιρός γίνεται εντονότερο.
Έχω μάθει όπως οι περισσότεροι από εμάς το ρόλο της γυναίκας-μάνας και ως που μπορεί να φτάσει η αγάπη της για τα παιδιά της.
Κάποιοι το θεωρούν φυσιολογικό, τα βιώματά τους το επιτρέπουν να το χαρακτηρίζουν έτσι.
Αυτό που συμβαίνει πρόσφατα μου επιβεβαίωσε απλά τη θεωρία μου ότι υπάρχει και ο ρόλος του άνδρα-πατέρα και δεν έμεινε μόνο στη θεωρία. Μου προξένησε άπειρα συναισθήματα με εκείνο του θυμού να επιπλέει επάνω…
Η συζήτηση που είχα με μια φίλη κατέληξε σε καυγά με μια άτακτη δική μου υποχώρηση.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω το σκεπτικό της ούτε τα συναισθήματά της.
Παντρεμένη αρκετά χρόνια, έχει δύο παιδιά.
Νοιώθει παραμελημένη, ο σύζυγος δουλεύει πολλές ώρες και σε κάποιο καυγά, εκείνη πολύ φορτισμένη ξεστόμισε τη λέξη «διαζύγιο».
Θεωρώ πως και η συζήτησή μας την επόμενη μέρα έγινε σε πολύ φορτισμένη ατμόσφαιρα εκ μέρους της τουλάχιστον μια και έχω μάθει να προσπαθώ πάντα να σβήνω φωτιές κι όχι να ανάβω.
Την απόφασή της για το διαζύγιο, ακολουθούσε και η λογική πως θα μετακόμιζε πίσω στους δικούς της που μένουν στην Αθήνα, μαζί με τα παιδιά….φυσικά.
Στην ερώτησή μου τι θα κάνει ο πατέρας, δεν είχε καμμία απάντηση να μου δώσει.
Με το φίλο Αχιλλέα, γνωριζόμαστε μέσω διαδικτύου γύρω στα 7 χρόνια.
Έλληνας που τον ερωτεύθηκε μια Γαλλίδα στις διακοπές της, και την ερωτεύθηκε κι εκείνος, αποφασίζουν μια κοινή ζωή.
Ο μικρούλης τους ήρθε ένα χρόνο μετά μαζί με τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το ζευγάρι.
Η μητέρα αποφασίζει να φύγει για τη Γαλλία κρυφά, μαζί με το παιδί, ο Αχιλλέας μεταναστεύει και τους βρίσκει μετά από 6 μήνες και κερδίζει να βλέπει το παιδί του κάποιες ώρες.
Αναγκάζεται να μείνει στη Γαλλία και να αρχίσει μια νέα ζωή ώστε να μην στερηθεί το παιδί του.
Ο φίλος Άγγελος, χωρίζει αφού η σύζυγός του παραδέχεται πως είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλον. Όλα μέλι γάλα, μέχρι να υπογραφούν τα τυπικά χαρτιά, να χωρισθούν περιουσίες και τα συναφή.
Σε όλους…ο Γολγοθάς ξεκινά μετά.
Τις ώρες που δικαιούται ο Άγγελος να δεις τις κόρες του, η οικογένεια της συζύγου με τη σύζυγο, βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες, πολλές φορές στέλνουν τα παιδιά σε άλλους συγγενείς μόνο και μόνο για να ελαττώσουν την επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά.
Ο Αχιλλέας, μετά από συμφωνία με τη σύζυγο, θέλει να φέρει διακοπές το μικρό τους στην Ελλάδα που ο παππούς είναι στα τελευταία του για να το δει τελευταία φορά.
Στο αεροδρόμιο, τον συλλαμβάνουν μπροστά στα μάτια του παιδιού του με την κατηγορία της απαγωγής αφού η σύζυγος έχει μετανοιώσει για τη συμφωνία που έχουν κάνει και ενημερώνεται κατόπιν εορτής.
Οι μάρτυρες-συγγενείς από τη μεριά της συζύγου που ήταν στην συμφωνία μπροστά δεν μπορούν να μιλήσουν και ζητούν την κατανόηση του Αχιλλέα.
Ξέρω πολλές – δυστυχώς – τέτοιες περιπτώσεις.
Οι πιο δύσκολες είναι όταν ο νέος σύντροφος της μητέρας, βρίσκει τα παιδιά, ζει μαζί τους, τα μεγαλώνει, δένεται με αυτά και στην πορεία ο δεσμός τους τελειώνει.
Εκεί τι μπορείς να πεις σε κάποιον που πρέπει απλά να φύγει μαζί με μια βαλίτσα και να μην κοιτάξει ποτέ ξανά στο παρελθόν; Που δεν είναι ο πατέρας τους αλλά δεν έχει και πολλές διαφορές με αυτόν;
Πως μπορείς να παρηγορήσεις έναν πατέρα που στήνεται με τις ώρες πίσω από το σχολείο
για να δει κρυφά τα παιδιά του όταν μετά από 5 εβδομάδες δικαιολογιών από τη σύζυγο δεν καταφέρνει να τα δει;
Πως μπορώ να δεχθώ πως η Λίνα, η Νάντια ή η Αγγελική από τη στιγμή που βγαίνει το διαζύγιο το θεωρούν περιττό κόπο να συζητήσουν με τον πατέρα των παιδιών για τα προβλήματα που ίσως αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά;
Με τι ψυχή αφήνεις τον άντρα που διάλεξες για πατέρα του παιδιού σου να μαθαίνει από τη δασκάλα του πως ο μικρός πήρε μεταγραφή για άλλο σχολείο και πως άδικα περιμένει να τον πάρει;
Έχω νοιώσει το θυμό της απόρριψης. Έχω νοιώσει και την προδοσία.
Όμως έχω βάλει τη χαρά των παιδιών μου πολύ πιο πάνω κι από μένα.
Θεωρώ δικαίωμά μου να «καταργήσω» τον σύζυγό μου, να διώξω τον εραστή μου, να χωρίσω από τον σύντροφό μου.
Όμως θεωρώ και υποχρέωσή μου να διαφυλάξω το ρόλο του πατέρα των παιδιών μου ακόμα κι από μένα την ίδια αν χρειαστεί.
Θυμωμένη και προδωμένη είμαι από το σύντροφο. Όχι από τον πατέρα.
Ξέρω πως υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μια μάνα στέκεται μάνα και πατέρας μαζί.
Ξέρω πως υπάρχουν άντρες που έχουν ξεχάσει το ρόλο του πατέρα ή απλά δεν ένοιωσαν την ανάγκη να τον βιώσουν ποτέ.
Λένε πως ακόμα και τότε μια μάνα οφείλει να έχει το ρόλο του πατέρα ψηλά, να μην κατηγορεί….
Οκ…..είμαι ηλίθια ρομαντική αλλά ξέρω πως αυτό θέλει μαγκιά.
Κι εγώ προσωπικά δεν ξέρω αν την έχω.
Αν κάποιος απέρριπτε τα παιδιά μου θα του ορμούσα.
Δεν ξέρω ως που θα έφτανα αν αυτός ο κάποιος ήταν ο πατέρας τους.
Ο Αχιλλέας πέρυσι κατάφερε να φέρει το μικρό Ελλάδα μετά από 6 σχεδόν χρόνια.
Πέρασαν υπέροχες στιγμές από ό,τι μου είπε.
Ο Άγγελος βλέπεις τις κόρες του ακόμα κρυφά.
Οι μικρές (12-9) επικοινωνούν μαζί του κρυφά κάθε μέρα που σχολάνε από το σχολείο τους.
Ο μικρός Τάκης κάποτε μου έδειξε τα σπασμένα παιχνίδια που λάμβανε ως δώρο από τον πατέρα του ή όσα έφταναν στα χέρια του. Σπασμένα από νεύρα της μαμάς ή από ..κατά λάθος μάζεμα.
Ξέρω για φυγαδεύσεις από την πίσω πόρτα όταν χτυπάει το κουδούνι ο μπαμπάς. Για αλύπητο ξύλο όταν κρυφά παιδιά, έπαιρναν τηλέφωνο το μπαμπά τους. Ξέρω για το Νίκο, που όταν ήταν σχολείο, προφασιζόταν χίλιες δύο αδιαθεσίες και ζητούσε να πάρει το μπαμπά του τηλέφωνο για να τον κάνει καλά η φωνή του.
Κι αυτές είναι οι πιο ελαφριές περιπτώσεις.
Ο Γιάννης με την Ντίνα, γιατροί και οι δύο, έχουν ένα γιο.
Η μητέρα κατηγορεί τον πατέρα για κακοποίηση του παιδιού.
Το δικαστήριο αθώωνει παμψηφί τον πατέρα και καταδικάζει τη μητέρα για συκοφαντική δυσφήμιση, ηθική βλάβη κλπ, πρόστιμο χιλιάδων ευρώ και η μητέρα εξαφανίζεται με το παιδί στερώντας από τον πατέρα την επικοινωνία μαζί του για πάνω από 5 χρόνια.
Δεν είναι όπλο τα παιδιά μας.
Ούτε επίθεσης μα ούτε άμυνας.
Γιατί προτιμάμε σουφρωμένα χειλάκια και δακρυσμένα μάτια από μερικές ώρες την εβδομάδα με εκείνον που περάσαμε κάποια χρόνια στο πλάι του και τον επιλέξαμε να γίνει εραστής, σύντροφος και πατέρας των παιδιών μας;
Ποιος χρήζει κριτές των πάντων τις μητέρες που εκδικητικά στερούν τα παιδιά από τον πατέρα;
Αν αγαπάς το παιδί σου πως γίνεται να θες να το πληγώνεις;
Πως δεν λυγίζεις, πως δεν σπας όταν ακούς «Θέλω το μπαμπά μου…..»;
Ένας χωρισμός σε διαλύει.
Διαλύει τον εγωισμό σου, τις αρχές σου πολλές φορές.
Αφήστε τον τουλάχιστον να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του.
Αυτήν την αξιοπρέπεια που οφείλει να έχει απέναντι στο παιδί του.
Αν δεν ήταν σχεδόν ο κανόνας, πως θα αντιδρούσατε αν ήσασταν εσείς στη θέση του πατέρα;
ΥΓ. Τα ονόματα είναι φανταστικά.
Δυστυχώς οι καταστάσεις, πραγματικές.
Ηλίθια Ρομαντική ή Ρομαντικά Ηλίθια... 
