Όταν η ιατρική είναι λειτούργημα

Η ιστορία μου με γιατρούς και νοσοκομεία ξεκινά από πολύ παλιά. Πάνω από δώδεκα χρόνια.
Γνώρισα την πεθερά μου όταν είχε ήδη κάνει αφαίρεση μαστού στον Άγιο Σάββα, σε έναν πολύ καλό γιατρό και ζούσε χωρίς προβλήματα ήδη.

Όταν ασθένησε μετά από 4 χρόνια, κι ήμουν ήδη αρραβωνιασμένη με το σύζυγο, χρειαστήκαμε τις εξετάσεις, τις αξονικές και τις ακτινογραφίες που είχε κάνει τότε μια και ο γιατρός εδώ, υποψιαζόταν πάλι καρκίνο.
Χρειάστηκε να πάω Αθήνα, να ψάξω όλο το νοσοκομείο, να πέσω σε όλη την γραφειοκρατία, να απειλήσω το γιατρό , για να μάθω τελικά ότι η πεθερά μου όταν είχε μπει για αφαίρεση μαστού, δεν είχε κάνει καμία, μα καμία άλλη εξέταση εκτός από ακτινογραφία.

Έτσι δεν υπήρχε καμία εξέταση που να μπορούσε να εμφανιστεί δίπλα σε αυτές που θα κάναμε ώστε να υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Δεν υπήρχε ούτε η βεβαιότητα ότι ο καρκίνος τότε είχε ξεκινήσει από το μαστό. Υπήρχε περίπτωση να είχε αρχίσει αλλού κι απλά στο μαστό να ήταν η επόμενη μετάσταση.

Πέθανε ένα χρόνο αργότερα.

Όταν χρειάστηκε να κάνω μια εξέταση σκωληκοειδίτιδας, είχα την ατυχία να είμαι το θύμα ενός καυγά, μεταξύ του διευθυντή της Χειρουργικής και του διευθυντή του Νοσοκομείου.
Όταν κοντραρίστηκα με τον χειρούργο και απαίτησα να μεταφερθώ, με πρόδωσε το σώμα μου, καθώς έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα.
Το αποτέλεσμα ήταν πως με τη σκωληκοειδίτιδα αφαιρέθηκε και …κατά λάθος ή μία μου σάλπιγγα αλλά ξέχασαν να με ενημερώσουν.

Η δε τομή μου ήταν 14εκ. «ενθύμιο γι ανα με θυμάσαι» ήταν η δικαιολογία του γιατρού.
Ήταν και η πρώτη φορά που χειροδίκησα και του έσπασα τη μύτη μέσα στα επείγοντα όπου πήγα να μου κόψει τα ράμματα.

Η τρίτη περίπτωση ήταν σε ιδιωτικό γιατρό, λόγω εξωσωματικής. Με θεωρούσε πελάτισσα από την αρχή της γνωριμίας μας, χρειάστηκε να κάνω χειρουργείο πριν την εξωσωματική για να αφαιρέσω σάλπιγγες (μία δηλαδή αλλά δεν το ξέραμε τότε..) και να πάρουμε κομμάτι από τις ωοθήκες για βιοψία.
Στην πορεία ξέχασε να αφαιρέσει τη σάλπιγγα, αλλά και η εξωσωματική απέτυχε. Ευτυχώς. Γιατί αν είχε πετύχει, μπορεί να είχε σπάσει η υδροσάλπιγγα και να είχε δηλητηριαστεί το έμβρυο.

Δεν πιστεύω ότι είμαι η εξαίρεση.
Πιστεύω ότι στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου.

Όταν η ιατρική είναι λειτούργημα γιατρεύσαι. Ή πεθαίνεις με αξιοπρέπεια.

Έχω όμως άπειρα παραδείγμα από γιατρούς που στο νέο νοσοκομείο του Πύργου δίνουν αγώνα να χειρουργήσουν σε χειρουργεία δίχως εργαλεία. που μπαίνουν να ασκήσουν το λειτούργημά τους και πολιτικές σκοπιμότητες τους κλείνουν την πόρτα.

Συνάντησα ιδιωτικό γιατρό που όταν δήλωσα πως παραιτούμαι από τον αγώνα για να αποκτήσω ένα παιδί, κάθισε μαζί μου δύο ώρες, κάνοντάς μου ψυχανάλυση. Με παρακάλεσε να το ξανασκεφτώ, και όταν το αποφασίσω, θα πλήρωνε αυτός όλη τη διαδικασία να την κάνω όπου αποφασίσω, ακόμα και στο εξωτερικό.
Όχι, δεν με γνώριζε.
Θεωρούσε όμως ότι υπάρχουν πολλές ελπίδες να φέρω ένα παιδί στον κόσμο και δεν είχε άδικο. Έφερα δύο.

Συνάντησα κι άλλους γιατρούς, που δεν πήραν ποτέ λεφτά από κάποιον ασθενή. Που πέρναγαν από τα σπίτια τους το βράδυ, κρυφά, αφήνοντάς τους τρόφιμα στην είσοδο του σπιτιού γιατί γνώριζαν κάποιες καταστάσεις.

Γνώρισα και τον κύριο Πομώνη. Που η μη εύπιστη κόρη μου Ειρηνη ππου δεν τον γνώριζε, τονε μπιστεύθηκε αμέσως πριν μάθει τι είναι και τι κα΄νουμε στο ιατρείο του.
Έμαθα γιαυτόν ότι κόντεψε να πεθάνει όταν ένα 17 μηνών μωρό, δεν τα κατάφερε από όγκο στον εγκέφαλο, και πάλευε μαζί με άλλους 2 ιατρούς για 14 ώρες σε ένα χειρουργείο μέχρι που βγήκε και είχε ξεχάσει που βρισκόταν.

Δεν μίλησε σχεδόν καθόλου μαζί μου. Μίλησε μόνο με την Ειρήνη που του θύμιζε την εγγονούλα του.
Την πήρε από το χέρι, της εξήγησε όλη τη διαδικασία, ακύρωσε όλα τα ραντεβού του, έμεινε να περιμένει μαζί μας στο θάλαμο αναμονής, κι όταν τον ευχαρίστησα θερμά για την υπομονή του και για ό,τι έκανε για εμάς μου είπε: «Σε παρακαλώ, δεν θέλω ευχαριστίες. Αν έφευγα, δεν θα με χωρούσε πουθενά ο τόπος.»

Όταν η ιατρική είναι λειτούργημα, και εσύ ασθενής δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ότι είσαι άνθρωπος.
Δεν σε κατατάσσει στην μερίδα των πελατών που ανάλογα τη σοβαρότητα της ασθένειάς σου, αυξάνεται και το κέρδος.

Όσο η ιατρική είναι λειτούργημα, θα συνεχίζω να σέβομαι να εκτιμώ και να θαυμάζω όλους όσους θεωρούν τους εαυτούς τους λειτουργούς κι όχι εμπόρους.