Το κύμα

Θυμάμαι τότε που ήμουν άμμος…
Τότε που σε περίμενα κάθε φορά να έρθεις πιο κοντά μου για να σε δω, να ξεχάσω το πόσο μου λείπεις.

Άμμος… Όταν περίμενα να έρθεις να με αγγίξεις και να γίνομαι χίλιες εικόνες μέσα σου…

Άμμος… Όταν έβλεπα τα σημάδια που άφηνες επάνω μου…

Άμμος… Όταν λαχταρούσα το μυαλό μου να πάψει να μετράει τις ίδιες στιγμές που ήσουν αγκαλιά μου πόσος χρόνος ακόμα απομένει μέχρι να με εγκαταλείψεις….

Κι έγινα ένα βράδυ Κύμα….

Χωρίς όρια, χωρίς σταματημό. Να πηγαίνω, να έρχομαι. Να ταξιδεύω. Να μην περιμένω…

Ένα κύμα ανάλογα τον καιρό: Απαλό να φτιάχνει ζωγραφιές όμορφες… Σχήματα και κύκλους με μικρές ιστορίες χωμένες σε κάθε άγγιγμα…

Φουρτουνιασμένο χωρίς να με νοιάζει να μιλώ… Να αλλάζω το χρώμα μου από γαλάζιο σε άσπρο και μπλε…. Να βλέπω, να ακούω και να μην εξηγώ…

Ένα κύμα που δεν στέκεται….
Έρχεται και φεύγει….

Δεν γράφεται…..Γράφει…
Δεν αγγίζεται…..Αγγίζει….

Δεν μένει….. Έφυγε…..